نوشته‌هایی هستند که خواندنشان سنگین است

  حالت را عوض می کنند. ضربان قلبت را بالا میبرند

 و پُراند از غم ِشیرین...

دوست داری مرورشان کنی
و بعد هم یادداشتی پایش بنویسی .

اما بعضی نوشته‌ها سنگین‌تر‌اند...

نمیتوانی بیش از یکباربخوانیشان.

خط به خط که پایین میروی کلماتش ...

آوار میشوند بر سرت...

بر شانه‌هایت سنگینی می کنند "

بس که درد دارند بس كه تو را نوشته‌اند.

به همه چیز عادت می کنیم

به داشته ها و نداشته هایمان

خیلی طول نمی کشد که 

جلوی آینه زل بزنی به خودت

موهایت را کنار بزنی 

و با خودت بگویی

اصلا مگر داشتی اش

مگر از اول بود ؟! 

که بودن و نبودنش مهم باشد …

از با تو بودن دل برایم عادتی ساخت که هیچگاه بی تو بودن را باور ندارم.هیچگاه

آتشی درونم را می سوزاند‎
وذره ذره تمام احساسم راچون شمع آب میکند  ‎
دیگرازطپشهای قلبم خبری نیست ‎
ومن مانده ام ‎
بادستانی سردو یخ زده ‎
با روحی مجروح که آذین بسته شده با گل زخمهای خیانت
پرازدرد دردی که تنها تسکنیش تویی تویی که مسبب تمام دردهای منی 
من مانده ام  و غم ،غمی به بزرگی تمام دنیا‎ی عاشقانه ام 

بعضی انسانها به زندگی ما وارد می شوند و بسیار با سرعت می روند. بعضی از انسانها روح ما را می رقصانند . آنها ما را با درک جدیدی از زمزمه خردشان بیدار می کنند . بعضی از انسانها آسمان را برای خیره شدن زیبا تر می کنند. آنها برای مدتی در زندگی ما می مانند . جای پایی در قلب ما می گذارند و ما دیگر هرگز مثل قبل نیستیم . یادت باشد از تمام کسانی که قلبت را لمس کرده اند قدردانی کنی.

ومن فقط از یکنفر قدر دانی میکنم که قلبم را لمس کرده

این نوشته شعر نیست 
بسیار هم جدیست ...
آنان که بیشتر دوستشان داری
بیشتر دچار سوء تفاهم با توند
بی آنکه بخواهی و بدانی،
بیشتر می رنجانیشان
بیشتر می رنجانندت
بیشتر به یادشان هستی 
ولی ...
کمتر عشق می گیری 
کمتر عشق می گیرند !
چشم به هم می زنی و می بینی عزیزترین ها
با یک برداشت نادرست از هم
هر روز از هم دور و دور تر میشوند ...
غافل از اینکه بهترین روزهایشان
با قهر و دوری و نامهربانی می گذرد!